«نود اقتصادی»: اولین تلاشها برای تولید بومی ریل، به سال های ابتدایی دهه هفتاد باز می‌گردد، زمانی که با پایان یافتن جنگ تحمیلی، مهندسان و مدیران انقلابی برای جبران خسارات و زمانِ از دست رفته، راه توسعه صنعتی و اقتصادی کشور را در پیش گرفتند. در مجموعه راه آهن نیز گروهی از مدیران عزم جدی برای تولید ادوات لازم برای احداث زیرساخت ریلی نمودند و در این زمینه به سرعت ادوات مختلفی ماننند تراورس، پابند و پد زیر ریل را به تولید بومی رساندند و تنها جزء باقی مانده تا خودکفایی کامل "تولید داخلی ریل" شده بود. حتی در احداث ابنیه فنی خاص مانند پل ها و تونل های لازم برای تردد قطار نیز طولی نکشید تا وابستگی کشور به خارج قطع گردد.
در زمینه تولید ریل در آن مقطع مقرر شد مجموعه ذوب آهن اصفهان این وظیفه را بر عهده بگیرد. تلاشهای این مجموعه باعث شد در سال 73 اولین محموله ریل داخلی به تولید برسد. اما از آن جا که مدیران راه آهن کیفیت محصول تولیدی را تایید نکردند، تلاش های ذوب آهن متوقف گردید و راه آهن نیز به واردات ادامه داد. ریل مورد نیاز راه آهن در آن زمان از نوع U33 بود که مناسب سرعت های کمتر از 160 کیلومتر بر ساعت بود.
تفاهم دیگری در دهه 80 انجام گرفت که این بار ذوب آهن در سال 87 محصول تقریبا بی نقصی ارائه داد، اما راه آهن در حال تجهیز شبکه ریلی به نوع جدیدی از ریل با عنوان UIC60 بود و این مساله مجددا موجب توقف تلاش ها شد.
در سال های ابتدایی دهه نود تحریم های جدید باعث شد مجدداً مدیران وزارت راه و شهرسازی به فکر تولید داخلی این محصول بیافتند. این بار با ورود وزارت صنعت، معدن و تجارت عزم جدی تری به وجود آمد. پیگیری های انجام شده موجب شد شرکت ذوب آهن اصفهان این بار خط تولید پیشرفته ای از یک شرکت آلمانی با نام کوتنر خریداری و وارد کند. هزینه انجام شده برای تهیه این خط تولید که مربوط به مرحله نورد می باشد حدود 200 میلیارد تومان بود که در مقابل هزینه چند میلیارد دلاری که در آینده نزدیک قرار بود بابت خرید ریل از کشور خارج شود رقم قابل توجهی محسوب نمی شد. ضمن آن که این خط تولید قابلیت تولید محصول ارزشمند دیگری به نام "تیر بال پهن" را نیز دارا بود. در کنار این مسائل، مزایای کشور در زمینه سوخت و سنگ آن باعث خواهد شد بازار منطقه در زمینه تولید این دو محصول پذیرای تولیدات صادراتی این شرکت باشد.
این خط تولید در ماه های پایانی سال 94 تقریبا به طور کامل نصب گردید و مقرر شد این شرکت در فاز اول 40 هزار تن ریل U33 که مناسب خطوط فرعی و با سرعت پایین هست را تولید و پس از آن کار تولید ریل UIC60 آغاز شود. با وجود آن که راه آهن وعده داد تمام ریل تولیدیِ این مجموعه را به صورت نقدی خریداری می کند، به بهانه های مختلف کار تولید این محصول از طرف ذوب آهن به تعویق افتاد تا نهایتاً و پس از حدود بیست ماه تاخیر، فاز اول تولید ریل ملی به اجرا برسد. نکته مهم آن است که تولید داخلی ریل نوع قدیمی (U33) سابقه ای بیش از دو دهه داشته و مساله جدیدی محسوب نمی شود و از طرف دیگر نیز توسعه راه آهن کشور نیازمند تولید ریل نوع جدید (UIC60) بوده و نوع قدیمی تنها در تعمیر و نگهداری خطوط فرعی کاربرد دارد.
با این حال با آغاز پروژه توید 40 هزار تن ریل U33 (ریل مورد نیاز برای حدود 400 کیلومتر خط ریلی) عملا یک گام جدی به سوی خودکفایی کامل در تولید ریل برداشته شده و این اتفاق بسیار رخداد ارزشمندی به شمار می رود. این پروژه که در حالت عملیاتی باید حدود نهایتا دو ماه به طول بیانجامد موجب خواهد شد در مرحله بعد تولید انبوه ریل UIC60 آغاز شده و در یک افق ده ساله نه تنها باعث عدم خروج 2-3 میلیارد دلار ارز خواهد شد بلکه صنعت فولاد کشور را یک قدم در راستای تولید ارزش افزوده (به جای خام فروشی سنگ آهن) به پیش خواهد برد.
