به گزارش «نود اقتصادی»، نیما نامداری، تحلیلگر مسائل اقتصادی اظهار داشت: رفتار دولت در این سال ها هیچ گاه مانند کسی نبوده که حامی روابط اقتصادی با دنیا باشد. سرکوب قیمت ارز در این ۶ سال چه توافقی با رابطه اقتصادی با دنیا دارد؟ پیمان سپاری ارزی و بستن‌دست صادرکننده را چگونه می‌شود به تمایل دولت برای رابطه اقتصادی با دنیا ربط داد؟
وی افزود: محدودیت های مستمر و بی حساب و کتاب گمرکی به بهانه تنظیم بازار داخلی و تخصیص انواع یارانه‌های مستقیم و غیرمستقیم به کالاهای مصرفی چه نسبتی با تجارت بین الملل دارند؟ در این شش سال چه تغییری در توانایی ها و قابلیت های اقتصادی وزارت خارجه و سفارت های ایران رخ داده که تسهیلگر تعاملات اقتصادی با دنیا باشند؟
نیما نامداری بیان کرد: 99 درصد مدیران بخش صنعت و تجارت کشور حتی بلد نیستند چند کلمه به زبان های دیگر صحبت کنند. چگونه چنین مدیرانی می‌توانند بهبودی در روابط اقتصادی با دنیا ایجاد کنند؟ دولتی که هنوز بسیاری از مدیرانش دنبال "خودکفایی" در تولید همه چیز از شیر مرغ گرفته تا جان آدمیزاد هستند، چطور می‌خواهد رابطه با دنیا را اهرم رشد اقتصادی کند؟
تحلیلگر مسائل اقتصادی بیان کرد: زمینه سیاسی و اجرایی را هم می شود بررسی کرد. دولت شش سال است به صورت یک محفل دوستانه اداره می‌شود. همه مشاوران و مدیرانی که نظر مستقل داشتند یا حذف شدند یا منزوی شده اند. دولت در همه حوزه‌های سیاسی و فرهنگی و اقتصادی مشی باری به هرجهت داشته و در هیچ حوزه‌ای نه روی اصول خود ایستاده نه دست‌کم با مخالفان خود مصالحه کرده است.
نامداری افزود: وضعیت دولت در بسیاری زمینه ها حکایت کسی شده که هم چوب را خورده و هم پیاز را. یعنی نه موافقانش را راضی کرده نه مخالفانش را. دولت هم اعتبارش نزد هواداران را از دست داده و هم اقتدارش در مقابل مخالفان را.
