به گزارش «نود اقتصادی»، بهروز علیشیری رئیس اسبق سازمان سرمایه گذاری خارجی اظهار داشت: سیاست خارجی دم دستی‌ترین شاخصی است که می‌توان از ذهن افراد برای خروج از کاستی‌های اقتصادی ملی و مخفی سازی ناکارآمدی خود مطرح شود.
وی بیان کرد: وقتی کشوری تک محصولی و به شدت وابسته به درآمدهای صادرات نفت خام ، از فروش آن محروم یا با شوک قیمت در بازار نفت مواجه می‌شود ، همه ضعف ساختاری و نهادی آن بیرون می‌زند ، لذا ساده‌ترین برداشت این است که آقایان بروند کاری کنند تا بتوانند نفت بفروشند تا این از ریخت افتادگی‌های نهادی و برنامه‌ای را بپوشانید.
رئیس اسبق سازمان سرمایه گذاری خارجی افزود: باید ببینیم ما در روابط اقتصاد خارجی دنبال چه هستیم، دنبال گرفتن سهم بازار خارجی، جذب سرمایه گذاری، فایناس، فروش نفت و مواد پتروشیمی و یا الحاق به سازمان تجارت جهانی.
وی اظهار داشت: فرض کنیم که امروز رابطه ما با تمام دنیا در بالاترین سطح فرض قرار گرفت، چه اتفاقی رخ می‌دهد، آیا سهم تجاری ما بزرگ‌تر و کیک ما از اقتصاد جهانی شیرین می‌شود ؟ و یا با جذب منابع مالی خارجی استقراضی در اقتصاد ملی، پروژه‌های داخلی را به حرکت در آوریم؟ آیا سرمایه گذاری خارجی مستقیم می‌آید و در کنار بخش خصوصی ما موتور رشد اقتصاد ملی خواهد شد؟ و از اقتصاد تک محصولی و خام فروشی نجات پیدا می‌کنیم و عنصر فعال اقتصاد جهانی می‌شویم؟ ؛ نه هیچ کدام از این‌ها قابل تحقق نخواهد بود و نه‌تنها جایگاه ما در اقتصاد جهانی تغییر نمی‌کند بلکه موجب تشدید وابستگی اقتصادی و سیاسی و بروز پدیده آچمزی اقتصاد ایران خواهد شد.
بهروز علیشیری بیان کرد: صندوق توسعه ملی امروز به جای آنکه با اهرم سازی منابع، پیشران نظام مالی کشور شود تبدیل به قلک تامین مالی دولت شده. ریسک‌های سرمایه گذاری در کشور بالاست ، این موضوعات در حالی است که شاهد سیاست‌های متعدد ابلاغی بودیم ولی هنوز شاهد رشد هزینه‌های مصرفی و جاری دولت هستیم و از طرفی هیچ تحرکی در نهادهای متولی ملاحظه نمی‌کنید.
