گروه اقتصادی «نسیم آنلاین»: تجربه پذیرفتن تعهدات بین المللی کشور در سال‌های اخیر نشان داده است که قدرتهای زورگوی دنیا به ویژه آمریکا و برخی از کشورههای اروپایی همواره تلاش داشته اند که ایران را در انزوای سیاسی و اقتصادی قرار دهند. جدیدترین اقدام کشور برای پذیرش تعهد در سطح بین الملل امضای موافقت‌نامه تغییر اقلیم پاریس است. در جریان بیست و یکمین جلسه کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۵، موافقت‌نامه‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح دنیا شکل گرفت.
به همین منظور آذرماه سال 95 مجلس لایحه ای را تصویب کرد که به موجب آن از کشورهای جهان خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتیگراد تلاش کنند. در متن این توافقنامه که تعهد به آن از لحاظ قانونی الزامی است، برنامه مشارکت ایران برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای شامل دو بخش 4 درصد غیر مشروط و 8 درصد مشروط به رفع تحریم‌ها است.
کارشناسان معتقدند پیوستن ایران به این پیمان بین‌المللی مانع از تحقق سیاست‌های کلان کشور خواهد شد و محدودیتهای جدی را برای استفاده از نفت و گاز به عنوان پیشران توسعه کشور به وجود خواهد آورد. این اتفاق زمانی قوت بیشتری می‌گیرد که رسانه معاند بی بی سی نیز به نکته اشاره داشته است. بی‌بی سی در گزارشی که در 22 آوریل 2016 منتشر کرده است گفته است که:
« محمد جواد ظریف، یک توافق شکننده را درخصوص کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای در اجلاس آب و هوای سازمان ملل امضاء کرده است. چراکه از طرفی این توافق را امضاء کرده و از طرف دیگر در همین زمان در نشست خبری خود از افزایش تولیدات در بخش‌های صنعتی ایران، که عمدتاً برپایه استفاده از مواد اولیه کربنی هستند، سخن گفته است. حتی بسیاری از ایرانیان نیز به این تناقض با دیده‌ی حیرت نگاه می‌کنند.
از یک سو امیدهایی وجود دارد که امضای این توافق در مسیر کاهش آلودگی مزمن هوا، مقابله با کمبود آب و بیابان زدایی مفید باشد تا ایران نیز بتواند به سهم خود بخشی از نگرانی‌های جهانی در خصوص گرم شدن زمین را کاهش دهد. اما از طرف دیگر پیش‌بینی‌های زیادی نشان از پیشرفت اقتصادی در پی توافق هسته‌ای سال گذشته و لغو تحریم‌های بین‌المللی دارد و برای اینکه این رشد حاصل شود لازم است آقای ظریف راهی برای سرازیر کردن منابع مالی به یکی از آلاینده‌ترین بخش‌های اقتصادی ایران - صنعت سوخت‌های فسیلی - بیاید که بیش از 85 درصد درآمد ایران را تأمین می‌کند.
به همین دلیل آقای ظریف در دیدار با جان کری، وزیر خارجه آمریکا، در پی راهی برای خروج ایران از این بن بست بوده است. اگر آقای ظریف موفق شود، ایران امیدوار است تولید نفت خود را 1.1 میلیون بشکه در روز، از سطح فعلی افزایش دهد. اما طرفداران محیط زیست این سئوال را دارند که افزایش تولید نفت چطور می‌تواند با کاهش 12 درصدی تولید گازهای گلخانه‌ای تا سال 2030 توسط ایران همخوانی داشته باشد.
ناصر کرمی، اقلیم شناس ایرانی دانشگاه بِرگن نروژ در این باره گفته است: «ایران در مورد امکان‌سنجی تعهّد کاهش 12 درصدی گازهای گلخانه‌ای به خوبی تأمل نکرده‌است. در واقع پذیرش این توافق تحت تأثیر ملاحظات سیاسی و روابط بین‌الملل ایران پس از توافق هسته‌ای بوده است.»
بی بی سی در این رابطه طعنه ای به نمایندگان مجلس زده است و آنها را فاقد سواد علمی برای اظهار نظر در این زمینه دانسته است. بی بی سی گفته است که: «نمایندگان مجلس ایران تجربه‌ی کمی از توافقات در زمینه‌ی تغییرات آب و هوا دارند و سازمان حفاظت از محیط زیست این کشور نیز تحت فشار محافظه کاران قرار دارد؛ این فشار به دلیل آن است که رئیس جمهور حسن روحانی تلاش کرده است قدرت این سازمان را در مقابله با اقدامات آلاینده در بخش‌های خصوصی و دولتی تقویت نماید.»
هدف نهایی طراحی توافقنامه پاریس را می توان از زبان مهرداد عماد، مشاور اقتصادی اتحادیه اروپا در امور ایران شنید. وی معتقد است: «تا زمانی که ایران واحدهای تولید انرژی مبتنی بر نفت و گاز خود را کنار نگذارد و به سمت انرژی خورشیدی و بادی حرکت نکند، هدف کاهش 12درصدی در عمل غیرقابل دستیابی خواهد بود.»
بی بی سی در آخر گزارش خود عنوان داشته است که «بنابراین با توجه به اینکه مأموریت آقای ظریف در سفر به نیویورک (چانه زنی برای امکان افزایش تولید نفت ایراناست، تصمیم سازان ایرانی مسیر دشواری برای برقراری یک تعادل بین نجات همزمان اقتصاد ایران و کره زمین در پیش دارند.
این اظهارات آشکار بی بی سی هشداری جدی برای مسئولین کشور به خصوص سازمان محیط زیست است. چراکه جهان غرب قصد دارد در پوششی با عنوان توافقنامه پاریس برای جلوگیری از انتشار گاز دی‌اکسید کربن به عنوان علت گرمای کره زمین(نظریه ای که هنوز اثبات نشده است) زمینه تحریم‌های سخت تر برای صنعت نفت و گاز ایران را فراهم کنند.
