به گزارش «نود اقتصادی»، حسین رضوی پور، اقتصاددان و پژوهشگر اقتصاد ایران اظهار داشت: متاسفانه این فرض در اقتصاد ایران وجود دارد که باید هزینه های جاری دولت به هر نحو ممکن تامین بشود. در واقع به جای این که در بودجه نویسی، سقف بودجه را بر اساس منابع ببندیم و بعد بر سر تخصیص هزینه ها بحث کنیم، عملا هزینهها را مفروض می گیریم و برای آن درآمد می تراشیم.
وی بیان کرد: درآمدهایی که اغلب تحققشان در هاله ای از ابهام است و هزینههایی که علی رغم عدم تحقق منابع، اغلب از سقف مصوب تجاوز می کنند. بله، دست و پای دولت را باید در بودجه بست؛ اما نه صرفا در فروش دارایی بلکه در ایجاد هزینه باید دست و پای دولت را بست.
اقتصاددان گفت: دولتی که بدون رعایت مصالح عموم جامعه و بدون تصویب در مجلس، حقوق کارمندان را علاوه بر افزایش سالیانه، از طریق افزایش فوق العاده ویژه پنجاه درصد افزایش میدهد و یا به برخی مدیران تا بیست و یک برابر حداقل دستمزد، حقوق میپردازد، این دولت نباید در هزینه تراشیدن دستش باز بماند.
رضوی پور افزود: ضمن آن که برای تامین هزینهها نیز دولت را باید مکلف به اصلاح و بهبود نظام مالیاتی نمود. نظامی که نسبت وصولی عواید آن از تولید ناخالص داخلی به جای فزونی یافتن علی الدوام در حال کاهش است.