«نود اقتصادی»-وحید حاجی پور روزنامه نگار انرژی: وزیر نفت در حالی با یک تغییر موضع از شرکت‌های ایرانی در توسعه صنعت نفت حمایت می‌کند که طی شش سال اخیر بارها پیمانکاران داخلی را مانع عقب‌ماندگی و خرابکاری در پروژه‌ها متهم می‌کرد. وقتی زنگنه توسعه صنعت نفت را به نسل جدید قراردادهای نفتی و شرکت‌های غربی کوک کرد، تصورش را نمی‌کرد برخلاف رویه سابق خود، به دفاع از عملکرد شرکت‌های ایرانی بپردازد.
حالا وزیر نفتی که ایرانی‌ها را تحقیر می‌کرد؛ وزیری که مدام می‌گفت تنها راه توسعه صنعت نفت آموزش ایرانی‌ها تحت‌نظر توتال است، همان راهی را می‌رود که در گذشته نیز چنان بود؛ قراردادهایی که وزارت نفت با شرکت‌های ایرانی امضا می‌کند، هیچ تفاوتی با گذشته ندارد، هرچند که زنگنه می‌خواهد آن را محصول تفکر استراتژیک خود بداند.
کسانی که نفت را می‌شناسند و به خوبی از فضای پیمانکاری وزارت نفت آگاه هستند، این اظهارات زنگنه را با یک تبسم پایان می‌دهند، زیرا او امروز سواری گرفتن از ایده‌هایی را که اصولاً به وی ارتباطی ندارد، رها نمی‌کند. کیست که نداند اگر تحریم‌ها احیا نمی‌شد، نهایت نقش شرکت‌های ایرانی در قراردادهای جدید نفتی، مانند خدمتگزاری بود که باید همه چیزش را در اختیار غربی‌ها قرار می‌داد.
زنگنه مجبور است امروز از شرکت‌های ایرانی دفاع کند، زیرا فقط همین شرکت‌ها هستند که می‌توانند این صنعت را رشد دهند؛ اجبار وی برای انعقاد قراردادها با شرکت‌های ایرانی حتماً او را عصبانی کرده ولی برای آمارسازی و عملکردسازی از خود، باید در ظاهر هم که شده تغییر رویه دهد و از ایرانی‌ها حمایت کند، چون چاره دیگری ندارد.
شش سال زمان توسعه به پای غربگرایی وزیر نفت قربانی شد و بعد از سال ۱۴۰۰ تبعات این گرایش عجیب، به خوبی مشخص می‌شود. وزارت نفت در طول شش سال اخیر از چیزی که دولت قبلش کاشته بود، ارتزاق کرد و خود نیز چیزی نکاشت.
