گروه اقتصادی «نسیم آنلاین»- برنامه آموزش 2030 یکی از اهداف کلان 18 گانه « توسعه پایدار» مصوب یونسکو برای 15 سال آینده یعنی سال 2030 میلادی است که در مهرماه 1394 در مجمع عمومی سازمان ملل توسط روسای کشورها به تصویب رسید.
این سازمان در چارچوب شعار «آموزش برای همه»، برنامه‌های آموزشی برای کشورهای عضو خود تدوین می‌کند که مدت‌زمان اجرای آن نیز 15ساله است. برنامه آموزشی اول این سازمان در سال2000 ارائه شد که تا سال2015 اجرای آن ادامه یافت. در همان سال با توجه به اتمام برنامه مذکور، یونسکو به‌عنوان متولی امر، برنامه دوم را تحت عنوان «برنامه آموزش2030» در اجلاسی که در اینچئون کره با حضور سران و وزرای آموزش‌وپرورش کشورهای عضو برگزار شد، مطرح کرد. این برنامه پس از تصویب برای بررسی نهایی به اجلاس روسای جمهور در نیویورک ارسال شد که مورد تائید آنها نیز قرار گرفت.
نکته قابل‌تأمل در این مسئله این است که برنامه مذکور طوری تدوین‌شده که طبق گفته دبیر کل کمیسیون ملی یونسکو باید نقشه راه آموزش کشورها قرار گیرد. همچنین به گفته فرهادی وزیر علوم، کشورها متعهد شده‌اند از اول ژانویه2016، برنامه‌ریزی لازم برای عملیاتی کردن این برنامه و ادغام آن در سیاست‌های کلان ملی مربوط به توسعه پایدار انجام دهند که ایران نیز یکی از این کشورها است.
اما بررسی دقیق‌تر مفاد این طرح نگرانی‌های زیادی را به همراه داشته است. محمدحسین محترم طی یادداشتی در روزنامه کیهان عنوان داشته است که چرا سند به این مهمی بدون هیچ‌گونه اطلاع‌رسانی قبلی و حتی بدون حضور نهادهای تصمیم‌گیر، سیاست‌گذار و قانون‌گذار از جمله شورای عالی انقلاب فرهنگی و چهره‌های علمی کشور و خبرنگاران رونمایی شد و جزئیات آن منتشر نشده است؟
وی همچنین عنوان داشته است که سازمان ملل ابزاری برای پیشبرد اهداف نظام سلطه جهانی و مبنای یونسکو تفکر لیبرال غرب می‌باشد و با تفکر اسلامی در تضاد است. همچنین با استناد به سند منتشر شده از سوی پنتاگون، یونسکو طبق دکترین امنیت ملی آمریکا جزو بازوهای اجرای سیاست‌های آمریکا در سایر کشورها به شمار می‌رود و دستورالعمل‌های اصلی خود را از این مرکز دریافت می‌کند.
حسن رحیم‌پور ازغدی عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی در نشست بررسی تربیت و آموزش لیبرالی یا اسلامی نیز نکات حائز اهمیتی را در این باره بیان کرده است. وی اجرای سند 2030 را برجام فرهنگی و آموزشی عنوان کرده که اجرای آن را الزام‌آور می‌داند.
طرفداران برنامه های آموزشی یونسکو و از جمله برنامه 2030 ، با این استدلال که لازم است ما از شیوه ها و تجربیات سایر کشورها برای رشد نظام تعلیم و تربیت خود استفاده کنیم ، بر تعامل با این سازمان ها ، اصرار دارند اما آنچه در برنامه هایی این چنینی، مشاهده می شود تجربیات و روش ها نیست بلکه تبعیت از اهدافی است که مبانی و اصول آن بر اساس سکولاریسم نهاده شده است.
این در حالی است که مبانی دینی و آموزشی اسلامی- ایرانی کشور از محتوای بسیار بالایی برای الگوبرداری برخوردار است. همچنین باید پرسید که مبنای چنین اقدامی بدون اطلاع سازمانهای ذی‌ربط چیست؟
ضروری است که دولت پاسخ‌گو باشد که انجام توافقات بین المللی بصورت پنهانی و محرمانه مانند سند 2030 در حوزه آموزش، قرارداد IPC در حوزه نفت و گاز، موافقتنامه پاریس در حوزه محیط زیست و... چه مبنایی دارد؟
