گروه اقتصادی «نسیم آنلاین»- حدود یکماه از انتشار کلیپ همخوانی انقلابی کودکان روستای محروم تاچل علیشیر واقع در شهرستان مسجد سلیمان می گذرد. ولایتداری ناب، خلوص نیت و محبت بدون توقع این بچه ها، گروه مدیحه سرایی و جمع خوانی قرآن محمد رسول‌الله(ص) را بر آن داشت تا در اردویی جهادی به منظور رسیدگی به وضعیت مردم منطقه و نیز اجرای مشترک با گروه سرود مدرسه به این روستا سفر کنند.
آنطور که اعضای این گروه نقل می کنند وضعیت معیشتی ساکنان روستای تاچل تاجایی وخیم و اسفبار است که در این روستا حتی آرد گندم برای طبخ نان پیدا نمی شود و مدتهاست که از آرد بلوط برای تهیه ی نان مصرفیشان استفاده می کنند. از شرایط پوشاک، مسکن، اشتغال و غیره هم که اگر حرفی به میان نیاید شاید بهتر باشد، مبادا خاطری آزرده شود!!!
نکته اینجاست که اینهمه محرومیت در کنار منبع عظیم ثروت ایران یعنی چاه های نفت اتفاق می افتد، که این مسئله خود جای تأمل بسیار دارد. اما بهتر است اینبار از بحث تکراری نفت و سفره های مردم بگذریم و نوک پیکان انتقاد را به سمت خودمان نشانه بگیریم.
منظور از این خودمان، می تواند جامعه ی دانشگاهی باشد. اساتیدی که علیرغم تسلط بر موضوع برنامه ریزی آمایش سرزمین وسالها تدریس این مفهوم نتوانستند آن را در عمل تحقق بخشند و در راستای استفاده ی بهینه از ظرفیت های کالبدی، اقتصادی، اجتماعی و طبیعی منطقه، ارتباطی پویا با دولت برقرار کنند.
منظور از این خودمان، می تواند مسئولین استان خوزستان باشد. عزیزانی که بعضا حتی ممکن است اسم روستای تاچل و تاچل ها را تا کنون نشینده باشند و به بهانه ی حل معضلات محیط زیست منطقه و مشکلاتی از این دست از رسیدگی به وضعیت مناطق محروم وا مانده اند.
منظور از این خودمان، می تواند خیرین و کارآفرینان استانی باشد. همانهایی که از پتانسیل نیروی انسانی ساکن در استان خود غافل شده اند، استعدادهای بالقوه را نادیده گرفته اند و به دنبال رونق کسب و کار و یا ذخیره توشه ی آخرت کیلومترها دورتر از دیار خود، تا ارومیه و نقده سفر کرده اند.
منظور از این خودمان، می تواند مسافران هرساله ی راهیان نور، روایتگران دفاع مقدس و حتی فعالان و روایتگران اقتصاد مقاومتی باشد، که در برنامه ی سفرشان بازدید از این مناطق و دیدار با مسئولین استان در جهت طرح مشکلات مردم مناطق محروم را نگنجانده اند.
و بالاخره منظور از این خودمان، شاید ساکنان روستای تاچل و روستاهایی از این دست باشد که در انتظار گذر احتمالی مسئولی از روستایشان روزگار می گذرانند، تا نامه ای بنویسند و خواسته هایشان را مطالبه کنند، بدون اینکه به راه های بهتر برای احقاق حقوقشان و جلوگیری از سوختن استعدادهای کودکانشان فکر کنند... .
زینب محسنی نیا
عضو انجمن مدرسان اقتصاد مقاومتی
دکتری شهرسازی
